Is wat je van ver haalt ook echt beter?

Is wat je van ver haalt ook echt beter?

Soms heb ik een vraag die mij langer dan een paar dagen bezig houd. Een vraag waar ik wat langere tijd op zit te kauwen om te onderzoeken hoe dat nu precies zit. In mijn bezigheden rondom mijn Inspiratiemuseum kwam ik de spreuk tegen “Wat je van ver haalt is lekker.” Ik vroeg mij toen af ‘is dat zo?’ En zo, ja hoe werkt dat dan?

Hoe ver is ver?

Elke vrijdagochtend ga ik in … naar de markt voor de versproducten. Eerst naar de groentekraam, de visboer en uiteindelijk nog langs de kaasboer voor een lekker stukje kaas. Het is koud deze vrijdagochtend. Achter de groentekraam staan allemaal mensen met rode blossen op de wangen. Ze zijn altijd even vriendelijk, alsof het koude wind heerlijk voor ze is.

Het is een hele lange groentekraam. Net als in de winkel, ruikt het allemaal heerlijk. Bij de groentekraam viel mij een bordje op met de tekst “Lekker van dichtbij”. Doelend op de nabije regio, waar allemaal streekproducten worden geproduceerd. En vers betekent dat het snel van het land op je bord terecht komt. En ook dat het gezonder is dan de boontjes of bloemkool die uit Spanje komen.

Ik geef mijn tas af aan de dame met de mooiste wangen. Peren, bananen, mandarijnen. Nog even sta ik te twijfelen bij de zuurkool en gesneden groenten. Toch maar hutspot en o, ja, nog een trosje tomaten.

In het dorp Heeswijk, waar ik woon, heb je geen groenteboer. Natuurlijk kan je je groenten halen bij de twee supermarkten die er zijn, maar daar ben ik niet zo dol op. We hebben ook nog 3 drogisterijen en samen met die twee supermarkten heb je wel 5 plekken waar je aspirientjes kan kopen. Maar geen groentewinkel. Triest is dat eigenlijk. Gezien ik aspirientjes niet zo vaak nodig heb, reis ik liever wat verder weg met het idee dat het daar écht vers is.

Ver(se) vis

Bij de viskraam aangekomen staat een rij. Nou, ja een rij. Wel drie mensen waren voor mij. De dame die voor mij staat vraagt aan de vis-meneer “Doet u mij maar een portie kibbeling. En niet te zuinig, want de hond wil ook wat.” Ik schrik. De hond?! “De hond wil ook wat?” zeg ik tegen de dame. “Zulke lekkere verse kibbeling geef je toch niet aan de hond?” Een man naast mij begint zich er ook mee te bemoeien. “Ik geef mijn hond ook altijd wat vis. Daar is ie dol op.”

Het moet toch niet gekker worden. Verse vis voor de hond? Neem dan zo’n blikje hondenvoer met vis. Dat begrijp ik dan nog wel. Maar verse vis? “Er zijn veel klanten die wat vis voor de hond meenemen, hoor?” merkt de vis-meneer achter de kraam op. “Heeft u ook een hond?” vraag ik hem. Hij antwoordt niet.

Ik zal het nooit weten, wat bezielen mensen om hun hond verse vis te geven. Nu weet ik ook wel dat vis, hier in Brabant, niet echt uit de buurt komt. Verse vis, maar dan van honderden kilometers ver. Toch smaakt het alsof de vis vanochtend nog is gevangen. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben, bestel ik een haring. Ik twijfel nog wat tussen de kibbeling en de paling. Het wordt kibbeling. Ik heb toch geen hond.

Even proeven, meneer?

We zijn er bijna. Nog even langs de kaasboer. Niet omdat ik kaas nodig heb, maar je kan aan de kraam altijd even lekker kaas proeven. “Doet u mij toch maar een stukje jong belegen.” zeg ik tegen de jonge man die de klanten hielp. Even behendig snijdt hij een stukje af. “Even proeven, meneer.”

Hm, dacht ik … kaas uit de buurt. Zou dat anders smaken dan kaas van verder weg? “Lekker. Doet u mij maar een stukje van drie ons.” Wat ik altijd zo knap vind bij de kaasboer is het inpakken van de kaas. Altijd strak en scherp gevouwen. Met één plakbandje zit het keurig netjes dicht. Hij zou zo in een cadeauwinkel kunnen werken. Die hebben we ook in ons dorp. Maar geen groentewinkel. Of had ik dat al gezegd?

Lekker van dichtbij

Als er geen markt is, dan haal ik altijd mijn versproducten bij de diverse streekwinkels in de regio. Best wel een rondje rijden, maar dan weet je wat je krijgt. Het buitengebied is in die zin, ook één grote supermarkt. Je kan er alles krijgen (behalve dan een aspirientje). En altijd lekker en vers …!!!

Wanneer ik dan een rondje door het buitengebied rij, is de beloning groot. Er is overal ruimte om even bij te praten. De laatste roddels, zal ik maar zeggen. Soms krijg ik ook weleens een kopje thee. Dan wordt er meer besproken dan alleen de roddels.

Zo heb ik het ook over deze gedachtenspinsels. Ik discussieer met de streekboer over hoe vreemd ik het vind dat al die lokale streekproducenten naar elkaar kijken alsof het concurrenten zijn. In zekere zin is dat natuurlijk ook, maar de grote supermarkten zijn dat veel meer. En hoe mooi zou het zijn als die streekboeren samenwerken en hun verse producten verkopen in ons dorpscentrum? Dan hebben we alles dichtbij elkaar. Hij is het deels met me eens.

Wat van ver komt, is lekker!

In het Inspiratiemuseum hangt de spreuk ‘Wat van ver komt, is lekker’. Dan denk je misschien dat ‘ver’ in de betekenis staat van ‘ver weg’, maar is dat wel zo?

Wat nu als het woordje ‘ver’ staat voor ‘veel moeite voor doen’? Moeite doen is als een reis om iets voor elkaar te krijgen. Dat kan een training zijn om een topprestatie te leveren of een inspanning leveren om met elkaar samen te werken. Door de inspanning wordt ogenschijnlijk iets wat ver weg leek opeens iets wat makkelijk te verkrijgen is. Het verre wordt dichtbij. Een inspanning leveren om verse groenten te halen bij een groentekraam of een streekwinkel is in deze zin een waardevolle inspanning. Het kost moeite en lijkt dus ‘ver’. Maar wat je van ‘ver’ haalt is ook in dit geval beter. En niet te vergeten: lekker ver(s).