Je wordt altijd beperkt door het verleden wat je in je leven meeneemt. Hoe geweldig zou het zijn om dat te kunnen loslaten. Euh… loslaten? Misschien is een beter woord ‘omarmen’. Laat los en omarm. Twee lastige woorden: loslaten en omarmen. Het wordt best wel vaak gebruik in onze dagelijkse taal; loslaten. Vaak wordt bedoeld, zo van trek het je niet aan. Laat gaan. En als het om emoties gaat, dan heeft loslaten weer een andere betekenis. Zorg dat je je emoties niet je leven gaat beheersen. Laat het los en vervang het voor iets anders. Iets leukers of iets wat dragelijker is. En loslaten is helemaal niet zo eenvoudig. Je krijgt met deze gedachtespinsel geen verkorte cursus in het loslaten. Jammer hè?! Nee, loslaten is echt iets voor jezelf. Je gedachte of emotie een plekje geven, waar je er iets minder last of plezier van hebt, zodat je het kan omarmen… Omarmen gaat in dit verband meer over het onderzoeken of je dat wat je graag los wilt kan omzetten in iets positiefs dat energie geeft.
De reis of de bestemming?
Tja, en dan nu de praktijk. Wat kan je en wil je thuis laten, zodra je je wat vrijer voelt om op reis te gaan? Of wil je juist een paar dingen meenemen om op reis voor je zelf te onderzoeken? Het kan beide. Zo sprak ik in mijn Inspiratiemuseum een vrouw van middelbare leeftijd. Voor het gemak noem ik haar Ans. Ik liet haar het museum zien en ze sloeg aan op één van de vele lijstjes. ‘Wat is belangrijker’ vroeg de grote Panda, ‘de reis of de bestemming?’ De kleine draak zei: ‘het gezelschap’. Het werd even stil. Deze spreuk hangt in het Inspiratiemuseum, die je dagelijks op afspraak kan bezoeken.
Ans had een klein gezin en haar man was overleden. Ze stond er alleen voor met al haar verdriet. “Ja, ik mis mijn gezelschap.” Zei ze. “Het meeste wat ik doe, doe ik alleen. De meeste beslissingen maak ik alleen. De meeste keuzes zijn aan mij. Het delen van je geluk, je strijd, je dillema’s. Ja, dat maatje mis ik het meest.” Weer werd het stil. “Ik wou dat ik alles thuis kan laten en gewoon weer met een schone lei kan beginnen. Maar zo werkt het niet. Het verleden blijft aan je plakken.” Ik vroeg: “En je kinderen?” Je begrijpt dat het op dat moment heel emotioneel werd. Natuurlijk waren de kinderen haar alles. Tranen te over. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ze beter haar overleden man kon thuis laten en haar kinderen mee nemen op haar reis.
Direct een goed gesprek
Het is niet iedereen gegeven om zulke keuzes te maken. Het grootste dilemma is ‘waar kies je voor’. De reis, de bestemming of het gezelschap. Het is een onmogelijke keuze. Het thuislaten van het meest dierbare, geeft je ruimte om open te staan voor wat er komt. Wie je ontmoet en wat je mee gaat en wilt maken. Zo waren we afgelopen weekend in Alkmaar. Gewoon een dagje winkelen. Ik was eigenlijk nooit echt in Alkmaar geweest. Althans niet om te winkelen. Een leuke en gezellige binnenstad, die ik je van harte kan aanbevelen. We waren nog niet de eerste winkel binnen en er ontstond meteen een goed gesprek. Het was een leuke speelgoedwinkel De Houten Trein in een heel oud pandje. Ze verkocht allerlei bijzonder speelgoeddingetjes. Dus geen Intertoys of iets dergelijks. De vrouw achter de balie zei ons hartelijk goedemorgen. Met slechts één opmerking ontstond er direct een goed gesprek. We waren vroeg, dus ze had alle tijd. Het ging over vroeger, toen wij nog jong waren. Dat de tijd zoveel anders was. Althans dat dachten we. Het eenvoudige leven. Zonder telefoon of internet. De tijd dat we nog brieven schreven en weken wachten totdat er een antwoord kwam. Die tijd dus.
Als het te zwaar wordt, dan laat je het gewoon staan
Ze wees ons de weg naar het centrum waar nog meer leuke winkeltjes waren. En in één van de kleine straatjes liepen we een kledingwinkel in. Ik had behoefte aan een nieuw vest. Gewoon op de gok naar binnen. Een jonge man zat achter in de winkel. Direct stond hij op en ik vroeg of hij een leuk vest voor mij had. “Een vest is meer iets voor de winter en ik heb nu net de zomercollectie in de winkel. Dus nee, ik heb geen vest.” Ik begon het gesprek van de dame in de speelgoedwinkel weer een beetje te herhalen. ‘Vroeger was alles anders en vaak beter.’ Zo’n gesprek. Hij beaamde dat, maar het perspectief was anders. We scheelden ongeveer 30 jaar. Dus zijn verleden was nog niet zo lang geleden als die van mij. ‘Hoezo, vroeger was alles anders en beter….’ Hij moest er wel om lachen: ‘De 30 jaar die ik heb meegemaakt gaan veel sneller dan de 1e dertig jaar die jij hebt meegemaakt. Dus eigenlijk ben ik dus net zo oud als jij.’ We moesten er hard om lachen. ‘Als u een vest wilt, dan moet u naar mijn vader. Even verderop. Mijn vader staat ook in een kledingwinkel.’ Een beetje ongeloofwaardig verliet ik de winkel opzoek naar zijn vader. En inderdaad, een paar winkels verderop. De vader van de jongeman trok meteen een paar vesten uit de schappen. Natuurlijk begon ik even over het gesprek met zijn zoon. ‘Kijk’ zei hij. ‘Het gaat niet over toen of later. Het gaat over nu! U bent nu in mijn winkel en we hebben nu een leuk gesprek. En, als het goed gaat, koopt u ook nog een mooi vest. De ervaring die we nu met elkaar delen, dat blijft als het voor u waardevol is, een blijvende herinnering. Die neem je mee.’ Ik beaamde dat, maar… ‘wat als ik nu te veel mee neem? Wat dan?’ De vader lachte: ‘Als het te zwaar wordt, dan laat je het gewoon staan. Neem alleen iets mee wat voor jou van waarde is.’ Zo ging ik met twee mooie vesten de winkel uit. Ik zwaaide nog even naar de jongeman van de andere winkel en ik had een geweldige dag.
No responses yet