Nieuwe route naar leiderschap
Op een groot podium met ruim 200 stoelen in de zaal stond ik in het Engels te schutteren om het verhaal te vertellen hoe ik hier op het Voyager Flute Circel Festival in Tucson terecht was gekomen om mijn boek te promoten. Gelukkig zaten er maar 5 mensen in de zaal, die langzaam groeide. De festivalgangers van
dat moment waren meer geïnteresseerd in de verschillende concerten, dan naar het luisteren van een verhaal over leiderschap. Maar dat is allemaal bijzaak. Het gaat immers om de reis om op zo’n podium terecht te komen. Deze reis wil ik graag met je wil delen.
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik een moment van reflectie had, waarin ik dacht … kan ik eigenlijk zelf een verhaal schrijven? Toen ik deze gedachte kreeg schreef ik al veel verhalen en artikelen, maar die waren altijd in opdracht van een ander. Zo ontstond opeens de ambitie om een ‘eigen’ verhaal te schrijven. De volgende gedachte was … Oké … waar moet het verhaal dan overgaan? Iets over mijn werkzame leven of over mijn gezin? Of over de avonturen die ik in mijn leven had meegemaakt? Met deze vraag ben ik wel een paar weken bezig geweest en toen bedacht ik dat mijn verhaal over leiderschap zou moeten gaan. Ook die gedachte riep weer een volgende vraag op. Hoe schrijf je een verhaal over leiderschap? Ik had in die tijd veel gelezen over leiderschap en ook veel workshops met dat onderwerp gefaciliteerd.
Anasazi – Een mythisch verhaal over leiderschap
Ik was opzoek naar een metafoor en dat werden uiteindelijk de Anasazi indianen. Deze indianenstam leefde ergens rond het jaar 500 af in de regio van de huidige staten Colorado, Utah, New Mexico en Arizona. De Anasazi-indianen waren oorspronkelijk een nomadenvolk en leefden als jager- verzamelaars. Voordat Columbus kwam verdween deze beschaving. Niemand weet eigenlijk precies waarom deze stam is verdwenen en dat biedt ruimte voor creativiteit. Het eerste verhaal ging over een managementvergadering, nu verbeeld in een verhaal dat de chief van de stam zijn hoofdmannen ontmoette. Natuurlijk flink lopen schaven, maar uiteindelijk groeide het verhaal naar een nog een achttal verhalen over verschillende managementlagen, medewerkers, de reis om te ontdekken wat andere
culturen voor je kan betekenen. Na 12 maanden was het verhaal klaar en ligt het ook in de boekwinkel. Natuurlijk was ik erg trots op mijn verhaal. Maar die trots resulteerde niet dat het verhaal een bestseller werd.
Verhalen vertellen
Even leek het of ik met het schrijven van dit verhaal op doodlopend pad terecht was gekomen. Hoe nu verder? Wat kan ik nog meer met dit verhaal? Met enige reflectie vond ik gek genoeg ik toch weer een nieuwe afslag. Als het linksom niet gaat, dan maar rechtsom, dacht ik. Waarom ga ik niet gewoon mijn geschreven verhaal vertellen? Dan heb ik publiek om het verhaal te delen. Een leergang “Verhalen vertellen” bij de Vertelacademie was voor mij een grote inspiratiebron hoe je verhaal kan vertellen. En het liet mij inzien, dat het vertellen van het geschreven verhaal nog heel ingewikkeld is. Het opende echter wel nieuwe deuren om mij verder te ontwikkelen, nu als verhalen verteller. Het zou ook heel goed passen bij de activiteiten die ik doe met het inspiratiemuseum.
All over the world
Soms komt er ook een kans aan, die je van te voren niet zag aankomen. Een Engelstalige schoonzoon. Hoe leuk zou het zijn om een Engelstalige versie uit te geven van mijn verhaal. Daarvoor heb ik via Facebook iemand gevonden die mij hierbij heeft geholpen. En na enige tijd lag deze versie bij Amazon.com. Nu kan de hele wereld mijn verhaal lezen. Hoe gaaf is dat?! Ik heb een paar boekjes voor mij zelf besteld en natuurlijk eentje aan mijn schoonzoon gegeven. Allebei blij. En dan wordt het winter en zit je op rustige zondagmiddag op de bank en denk je na over, wat zou je nog meer kunnen doen met deze uitgave? Via Facebook ontmoette ik Joe Moreno. Hij is eigenaar van de facebookgroep Ancient Winds Flute Circle. Joe speelt de Anasazi fluit. Een moeilijk te bespelen instrument die gebaseerd is op archeologische vondsten. Weer een nieuw pad.
A mythical story about leadership
Joe schreef mij dat hij het erg leuk zou vinden als wij samen zouden optreden. Hij zou dan zijn speciale Anasazi fluit spelen, terwijl ik dan het verhaal zou vertellen. Ik moest hem wel even uitleggen dat ik in Nederland woonde en dat verraste hem. Hij begreep namelijk niet dat een Nederlander zomaar een verhaal kon schrijven over zijn volk. Niettemin stond de afspraak om tijdens een festival in Tucson op te treden. Samen met mijn dochter zijn we afgereisd naar Amerika. Een geweldig avontuur. Natuurlijk hebben we de Grand Canyon bezocht en ook het Anasazi State Park museum. 
Dit museum heeft een belangrijke plek in het verhaal. Het festival was bescheiden van opzet en bood genoeg ruimte om nieuwe contacten op te bouwen. En zo hebben we daar samen opgetreden.
Doe maar langzaam vort
In het Inspiratiemuseum hangt een spreuk ‘doe maar langzaam vort’. Deze is van Theo Danen uit Berlicum. Inspiratie begint met een gedachte en als je telkens met kleine experimentjes stapjes zet, dan ontvouwt zich langzaam een nieuwe route. Ik had niet van te voren bedacht dat ik ooit een verhalenverteller zou worden. Ik had niet van te voren bedacht ik op verschillende podia verhalen zou gaan vertellen. Laat staan dat ik had kunnen bedenken dat ik naar America zou gaan om daar mijn verhaal te vertellen. Door open te staan voor elke afslag die je op de route tegenkomt, is elke afslag een kans om te ontmoeten. Het gaat er niet om waar je vandaan komt, maar waar je naar toe gaat. Ik ben onderweg en sta open voor alle richtingen die op mijn pad komen. In die zin is voor mij de reis belangrijker geweest dan het doel.